De cycloop

Een cycloop heeft maar één oog.
Eén oog - hoeveel kun je daarmee zien?

Eén oog had de cycloop,
en daarmee zag hij weinig...

In het dorpje Spitskruim wist
er niemand dat zoiets bestond.

In Spitskruim had iedereen twee, of zelfs meer ogen.
En iedereen deed alles voor elkaar.

De rode kruisspin verzorgde de zieken.
De waterjuffer deelde glazen drinken uit.

[...]
Daan Remmerts de Vries. Uit: De cycloop. Illustraties: Floor Rieder. Gottmer, 2017.
'Gruwelijk eng' is dit jaar het Kinderboekenweekthema, en dit prentenboek met prettig sobere teksten over de eenogige cycloop uit Homerus Odyssee past daar wonderwel in.
Het monster ziet slecht en vertrapt zo een deel van het dorpje Spitskruim, waar iedereen elkaar altijd helpt. Ze hebben medelijden met het eenzame, gruwelijk lelijke wezen en helpen hem aan een bril.
Maar eens een monster, altijd een monster en de cycloop vertrapt, zodra hij goed kan zien, "kwakend van plezier" het hele dorp. Verrassend genoeg blijven de dorpelingen hem zielig vinden:
"De burgemeester keek de cycloop na totdat hij was verdwenen. 'Die arme meneer,' zei hij toen. 'Daar gaat-ie weer. Helemaal alleen.'"
Een interessant gegeven in een kinderboek. Wie is hier het zieligst, de verwoestende cycloop die zo alleen is, of de aardige dorpelingen die geen huizen meer hebben maar wel altijd voor elkaar zorgen?
De illustraties zijn stripboekachtig en in linoleumdruk in de  inmiddels voor Floor Rieder - in 2014 bekroond met een Gouden Penseel voor Het raadsel van alles dat leeft -  kenmerkende stijl.
Daar moet je van houden en de pagina's zijn vaak te vol details waardoor ze soms gaan dansen voor je ogen. Toch: de platen zijn totaal niet lief, en dat past precies bij het verhaal.